Zaburzenia odżywiania są bardzo trudne w leczeniu. Wymagają zaangażowania rodziny jak i otoczenia oraz specjalistycznej pomocy psychologa. Osoba chora może odmawiać posiłków i głodzić się wtedy mówimy o anoreksji. Może też kompulsywnie objadać się, a następnie będzie dążyć do pozbycia się pokarmu  prowokując wymioty (bulimia). Obydwa rodzaje mają podłoże psychiczne. 

Anoreksja (jadłowstręt psychiczny) – częściej występuje u kobiet,  niż u mężczyzn, przeważnie między 14. a 18. rokiem życia. Osoba taka działa tak, by uchronić się przed przybraniem na wadze. 

Bulimia (żarłoczność psychiczna) – jest to osoba skupiające swoje życie na obsesji jedzenia, występują u niej napady żarłoczności, których nie potrafi powstrzymać. Po zjedzeniu dużych ilości pokarmu najczęściej prowokuje wymioty, aby pozbyć się nadmiaru jedzenia. 

Zaburzenia te wymagają interwencji specjalisty. Nieleczone mogą doprowadzić do poważnego zagrożenia. Często osoby cierpiące na zaburzenia odżywiania nie potrafią same uświadomić sobie, że robią sobie krzywdę. 

Na przyczyny zaburzeń odżywiania wpływa wiele czynników  m.in. 

genetyka, czynniki psychospołeczne, niska samoocena, perfekcjonizm, wpływ mediów.

Najczęstsze objawy zaburzeń odżywiania:

utrata wagi, unikanie jedzenia w towarzystwie, wprowadzona nagle intensywna aktywność fizyczna, brak akceptacji swojego wyglądu, pogorszenie samopoczucia, kondycji włosów i skóry.

Leczenie zaburzeń odżywiania

Zaburzenia odżywiania można leczyć za pomocą psychoterapii. Terapie wykorzystywane przy zaburzeniach odżywiania to terapia poznawczo-behawioralna, terapia psychodynamiczna, terapia systemowa, terapia rodzinna.