Samotność to przede wszystkim brak towarzystwa. Towarzyszy mu najczęściej subiektywny stan emocjonalny, który jest przeżywany różnie u różnych osób. Samotność nie dotyczy tylko osób starszych, porzuconych w swoim świecie bez wsparcia, słabo radzących sobie z trudami dnia codziennego. To także subiektywne odczucie ludzi młodych i dzieci, wynikające z braku satysfakcjonujących relacji z innymi ludźmi.

Specjaliści przeważnie rozróżniają dwa rodzaje samotności: przejściową oraz chroniczną.

Dla każdego samotność „na chwilę” jest czymś całkiem dobrym. Gorzej jest, kiedy ten moment trwa zbyt długo.

Samotność bywa częstą przyczyną zgłaszania się osób do gabinetu terapeutycznego. Nawet przy bardzo intensywnym życiu oraz wielu otaczających nas ludziach, możemy tak naprawdę czuć się samotni. W takim przypadku pojawia się samo alienacja, poczucie winy, lęk, nieufność wobec innych, wstyd, poczucie niedopasowania społecznego.

Samotność często jest głęboko zakorzeniona w bolesnej przeszłości i wcześniejszych negatywnych doświadczeniach.

Zawsze można szukać jednak także pozytywów w swojej samotności, starać się ją zaakceptować i wykorzystać w satysfakcjonujący sposób.

W dotkliwym poczuciu osamotnienia wsparcia może udzielić psychoterapeuta.