Podstawowym problemem nadopiekuńczych rodziców jest to, że myślą za swoje dziecko. Uważają, że wszystko wiedzą lepiej, ponieważ znają już życie. Nie pozwalając dzieciom popełniać własnych błędów, odbierają możliwość uczenia się na własnych błędach oraz podejmowania odpowiedzialności za swoje poczynania.

W następstwie dorastający człowiek boi się, że sobie nie poradzi w życiu, boi się brać odpowiedzialność za swoje decyzje, często nie wierzy w siebie.
Nadopiekuńczość zatem to pewna cecha charakteryzująca relacje między rodzicami a ich dziećmi, gdzie w perspektywie czasu rodzice bardzo często rezygnują z własnych potrzeb.
Ciągłe stawianie zakazów lub nakazów w konsekwencji bardzo często prowadzą do tego, że dziecko nie podejmuje własnych wyzwań.

Dlatego pamiętać należy, że rolą wszystkich rodziców jest wychowywanie dzieci tak, by wyrosły na samodzielne, świadome siebie i swoich możliwości jednostki.
Dobrym pomysłem jest zatem psychoterapia, która pomoże uporać się z problemami, które spowodowała nadopiekuńczość rodziców – niską samooceną, fobiami, stanami depresyjnymi i innymi problemami. W przypadku problemów rezultaty zapewne przyniesie zarówno terapia indywidualna, jak i grupowa.