Rodzina to system opierający się na wzajemnych połączeniach. Kiedy jeden z członków rodziny ma problemy, to odbijają się one na wszystkich członkach rodziny, generując konflikty, nieporozumienia, wzajemne żale i pretensje.

Terapia rodzinna to forma terapii psychologicznej, której celem jest rozwiązanie problemów i konfliktów w rodzinie oraz odbudowa więzi między jej członkami.

Skupia się na odnalezieniu przyczyn kryzysu oraz sposobów na jego pokonanie, poprzez cykl spotkań, w których uczestniczą rodzice, dzieci oraz terapeuta prowadzący.

Terapia rodzinna polega na rozmowie członków rodziny z terapeutą o trudnościach we wzajemnych relacjach, oczekiwaniach, potrzebach.

Celem terapii rodzinnej jest pokonanie trudności poprzez wskazanie źródeł konfliktu, nazwanie ich oraz wspólną pracę nad ich rozwiązaniem.

Terapia rodzinna wskazana jest w sytuacjach, gdy relacje między domownikami są zaburzone, to znaczy często dochodzi między nimi do nieporozumień i konfliktów, mają trudności z rozpoznaniem swoich potrzeb i mówieniem o nich, nie czują ze sobą więzi, brakuje im zrozumienia, wsparcia.

Terapia jest też pomocna wtedy, gdy rodzina przeżywa kryzys spowodowany jakimś przytłaczającym, traumatycznym wydarzeniem, np. śmiercią któregoś z jej członków, utratą pracy, separacją, rozwodem, zmianą otoczenia itp.

Najczęstsze problemy zgłaszane podczas terapii rodzinnej:

• kiedy jedno z rodziców przejawia problemy natury emocjonalnej, osobowościowej, które rzutują na pozostałych domowników powodując u nich psychiczne cierpienie. Może to być na przykład uzależnienie matki lub ojca od alkoholu, narkotyków, hazardu, zaburzenia osobowości, nieumiejętność radzenia sobie ze stresem, emocjami itd.;
• kiedy członkowie rodziny nie umieją się porozumieć nawet w prostych sprawach albo nie przejawiają w ogóle ochoty do wzajemnych kontaktów;
• kiedy napięte relacje między rodzicami, np. ciągłe kłótnie, źle odbijają się na dzieciach, przez co zaczynają one sprawiać problemy wychowawcze;
• kiedy rodzice podejrzewają, że coś złego dzieje się z dzieckiem, na przykład izoluje się od bliskich i kolegów, ma coraz gorsze oceny w szkole lub zachowuje się inaczej niż zwykle, np. jest bardziej skryte, małomówne;
• kiedy całą rodzinę dotyka kryzys życiowy (np. śmierć bliskiej osoby, poważna choroba, utrata pracy, konieczność nagłej zmiany otoczenia) i jej członkom trudno zaakceptować nową sytuację;
• kiedy do rodziców zaczynają dochodzić sygnały ze szkoły, że dziecko nie chce się uczyć, wagaruje, popada w konflikty z rówieśnikami, źle się zachowuje.